در دوران پهلوی، تلاش‌های مهمی برای ایجاد و توسعه بیمه‌های اجتماعی و خدمات درمانی در ایران انجام شد. در سال ۱۳۳۲، اولین گام‌های رسمی برای ایجاد بیمه اجتماعی برداشته شد و سازمان بیمه‌های اجتماعی کارگران تأسیس شد. این سازمان به کارگران صنعتی و خانواده‌های آن‌ها خدمات درمانی و حمایتی ارائه می‌داد. پس از آن، با تصویب قوانین جدید و افزایش تأمین بودجه، دایره خدمات درمانی و بیمه‌ای گسترش یافت.

 

در اواخر دهه ۴۰ و اوایل دهه ۵۰، سازمان تأمین اجتماعی تأسیس شد و پوشش بیمه‌ای بیشتری برای گروه‌های مختلف کارگری، کارمندی و روستاییان فراهم شد. این سیاست‌ها به گونه‌ای طراحی شده بودند که خدمات درمانی در شهرها و مناطق روستایی نیز توسعه یابند و بیمه‌شدگان بتوانند از خدمات درمانی ارزان و در برخی موارد رایگان استفاده کنند.

 

به‌طور کلی، دولت پهلوی با افزایش بودجه بخش درمان و توسعه امکانات بهداشتی، تأسیس بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها، و همچنین توسعه برنامه‌های آموزشی و تربیت نیروی انسانی، تلاش کرد تا خدمات بهداشتی و درمانی در سراسر کشور گسترش یابد و دسترسی مردم به خدمات درمانی را بهبود بخشد.